Był to też ostatni błogosławiony, beatyfikowany przez Papieża Jana Pawła II. Warto przypomnieć tę szlachetną, choć nieco zapomnianą, postać koronowanego władcy, nie tylko z uwagi na jego przymioty charakteru i zasługi. Przez dwa ostatnie lata istnienia monarchii naddunajskiej był tu, w Galicji, cesarzem naszych pradziadków. Król Galicji i Lodomerii, Wielki Książę Krakowa, to wybrane fragmenty jego tytulatury. Pośród wyniesionych na ołtarze było wielu pomazańców Bożych: królów, książąt i cesarzy, jednakże w czasach najnowszych - niewielu. Warto wreszcie przybliżyć sylwetkę błogosławionego Karola z tej racji, że został wyniesiony do chwały ołtarzy przez Papieża – Polaka, Jana Pawła II, 3 października 2004 roku na Placu Świętego Piotra w Rzymie.
Wedle zachowanych i potwierdzonych relacji, Karol Józef Wojtyła, przyszły Papież, otrzymał na chrzcie – z woli ojca, zawodowego podoficera cesarsko – królewskiej armii, służącego w liniowym 56. pułku piechoty (okręg uzupełnień i siedziba sztabu Wadowice, pobierał rekruta z powiatów: wadowickiego, bielskiego, żywieckiego i myślenickiego) - pierwsze imię na cześć Cesarza Karola, a drugie – na cześć Cesarza Franciszka Józefa. Źródła podają, że podczas spotkania z żoną bł. Karola, Zytą Burbon – Parmeńską, Papież zwrócił się do niej słowami: „Miło mi powitać Cesarzową mojego Ojca”.
Oto garść informacji przybliżająca w wielkim skrócie biografię Karola I. Karl Franz Josef Ludwig Hubert Georg Maria von Habsburg – Lothringen urodził się 17 sierpnia 1887 roku na zamku Persenbeug w Dolnej Austrii, nad Dunajem. Jego rodzicami byli: arcyksiążę Otto-brat Franciszka Ferdynanda, następcy tronu zamordowanego w Sarajewie, i księżniczka Maria Józefina Saska, córka króla Saksonii. Na przełomie wieków: XIX i XX rozpoczął karierę wojskową. W 1903 roku otrzymał nominację na podporucznika, a w 1905 roku rozpoczął regularna służbę wojskową. W 1911 roku pojął za żonę księżniczkę Zytę Parmeńską z rodu Burbonów, z którą miał ośmioro dzieci: pięciu synów i trzy córki. W 1914 roku został następcą tronu. Pierwsze lata Wielkiej Wojny spędził na frontach: galicyjskim i włoskim, wpierw jako oficer sztabowy z przydziałem do AOK, późnej jako dowódca polowy i szef grupy armijnej. Dał się poznać jako oficer odważny, a zarazem skromny, dbający o podwładnych i zwykłych żołnierzy, zatroskany o ich losy. Po śmierci Franciszka Józefa I , 21 listopada 1916 roku wstąpił na tron Austrii, a 30 grudnia tegoż roku założył koronę węgierską jako Karol IV – król Węgrów. Krótko okres jego panowania to przede wszystkim usilne zabiegi o przerwanie działań wojennych, położenie kresu Wielkiej Wojnie i zawarcie pokoju, które jednak nie zostały zaaprobowane przez państwa Ententy, głównie przez Francję. Tajne rokowania z Francją, podjęte przez Karola I za pośrednictwem jego szwagra, księcia Sykstusa Parmeńskiego, oficera armii belgijskiej, nie przyniosły rezultatu. Socjalistyczny i liberalny rząd francuski żywotnie był zainteresowany unicestwieniem jedynej katolickiej monarchii w środku Europy. Cesarz poparł inicjatywę pokojową Papieża Benedykta XV z dnia 1 sierpnia 1917 roku zmierzającą do zawarcia rozejmu bez zwycięzców i zwyciężonych. Nawet wewnętrzne reformy i słynny „Manifest do moich wiernych ludów” z 16 października 1918 roku nie zmieniły już biegu historii. Monarchia naddunajska przestała istnieć, a cesarz Karol I ogłosił 11 listopada rezygnację ze sprawowania władzy, jednakże nie abdykował. W Austrii powstał rząd republikański; majątek Habsburgów został skonfiskowany, a rodzina cesarska zmuszona została do wyjazdu do Szwajcarii.
Po nieudanych dwóch próbach odzyskania tronu węgierskiego, na mocy decyzji państw Ententy, ostatni cesarz Austrii został zesłany wraz z całą rodziną na portugalską wyspę Maderę, u północnych wybrzeży Afryki. Przybyli na wyspę 19 listopada 1921 roku. Cesarska rodzina żyła tam w bardzo trudnych warunkach; prawie bez środków do życia, w biedzie, w niezdrowym, zimnym, wilgotnym klimacie morskim. Karol I podupadł na zdrowiu, zachorował na zapalenie płuc i zmarł 1 kwietnia 1922 roku. Został pochowany w kościele Nossa Senhora do Monte w Funchal, na Maderze. Jego doczesne szczątki nie powróciły do Ojczyzny; nadal tam przebywają, w kaplicy kościelnej – grobowcu. Ostatnie z ośmiorga dzieci pary cesarskiej, najmłodsza córka, Elżbieta, przyszła na świat już po śmierci ojca. Wdowa po Cesarzu Karolu I, Zyta, zmarła w 1989 roku. Trwa jej proces beatyfikacyjny.
Błogosławiony Karol uznawany jest za wielkiego orędownika pokoju, przykładnego i troskliwego męża i ojca, czciciela Matki Najświętszej, sprawiedliwego męża stanu, który naukę Kościoła realizował na gruncie polityki. Kochał swoją rodzinę i był jej oddany.
A na koniec jeszcze jeden polski akcent związany z kultem Błogosławionego Karola. Otóż cesarskie relikwie - mała cząstka kości znajdują się Polsce, na Jasnej Górze. Przywiózł je tam, do jasnogórskiego sanktuarium maryjnego, wnuk Błogosławionego Karola, arcyksiążę Rudolf d’Autriche wraz z małżonką Marie – Helene de Villenfagne de Vogelsanck 20 listopada 2008 roku. Zostały umieszczone w Kaplicy Świętych Relikwii, obok złożonych już tam wcześniej relikwii innych świętych i błogosławionych. Przekazanie doczesnych szczątków Błogosławionego Karola na Jasną Górę było życzeniem rodziny Habsburgów i odbyło się z jej inicjatywy.
Prezentowane poniżej wizerunki Błogosławionego Cesarza Karola I, zamieszczone na starych kartach pocztowych i fotografiach z epoki, pochodzą z moich zbiorów.
Marek Sukiennik
