W tym roku mija 440. rocznica odzyskania Ziemi Połockiej. Zdobycie Połocka było celem pierwszej z kampanii (wypraw moskiewskich) wojsk polskich i węgierskich, otwierających wojnę z Rosją, o odzyskanie Inflant i Ziemi Połockiej, zagarniętych przez cara Iwana IV Groźnego. Na czele wyprawy stał osobiście król Stefan Batory, najwybitniejszy król elekcyjny (ogłoszony królem 14 grudnia 1575 roku), utalentowany strateg, reformator wojska i państwa, Książę Siedmiogrodu. Za jego panowania Rzeczpospolita i Siedmiogród pozostawały w unii personalnej.
Stefan Batory stanął pod Połockiem z pięćdziesięciosześciotysięczną armią (ponad dziewięćdziesiąt armat). Siły polsko-litewskie wspierały posiłki z Siedmiogrodu na czele z Kasprem Bekieszem. Siedmiogrodzcy Seklerzy, dzielni i nieustepliwi żołnierze, specjalizowali się w zdobywaniu twierdz drewniano-ziemnych. Ponoć Batory płacił im wyższy żołd, co było powodem niesnasek wśród żołnierzy wojsk koronnych. Oblężenie rozpoczęło się 11 sierpnia i trwało do 30 sierpnia, kiedy to obrońcy poddali miasto i przyjęli warunki królewskie.
Wspólne, a do tego zwycięskie polsko-węgierskie wyprawy moskiewskie, wpisały się złotymi zgłoskami w ponadtysiącletnią przyjaźń między naszymi narodami.
Awers medalu upamiętniającego wyprawy moskiewskie Stefana Batorego. TWO 1994. Rewers medalu przedstawiony jako ilustracja główna artykułu.
(w zbiorach autora).
Stara karta pocztowa (w zbiorach autora) wydana w zaborze pruskim przez Józefa Chociszewskiego z Gniezna z wielce wymownym podpisem:
Stefan Batory król polski około 1580 r.
Mało mu podobnych liczy Polska, większego już po nim nie widziała.
Stara karta pocztowa (wydawnictwo Polonia – w zbiorach autora) z podpisem wyliczającym zasługi Stefana Batorego jako króla, wodza, reformatora armii i państwa, mecenasa.
Autor: Marek Sukiennik